En dan was er die andere man met dezelfde naam, Lubbers, die hoogleraar pedagogiek was geweest, en die een gedachte had die in dat jaar steeds vastere vorm had gekregen. En zo kwam het, dat toen op initiatief van Professor Rob Lubbers de vereniging M.J.Langeveld Centrum, Vereniging voor |Hermeneutiek, werd opgericht, waarvan het doel in de statuten als volgt werd omschreven:

Het bruikbaar maken van moderne hermeneutische methodologie in cultuur, wetenschap en samenleving, waaronder met name begrepen het bevorderen van de psychodiagnostiek en de hulpverlening aan kinderen, jeugdigen en volwassenen die te kampen hebben met hermeneutische distorsie.

Tevens werd toen vastgelegd, dat leden die een praktijk uitoefenen deze als “Vestiging van het M.J.Langeveld Centrum” door het bestuur van de vereniging konden laten erkennen. Dit werd in het Huishoudelijk Reglement nader uitgewerkt onder introductie van het begrip “dependances”.

Het volgende citaat komt uit een van de stukken, die Rob Lubbers ter gelegenheid van de oprichting van de vereniging heeft geschreven:

“Motivatie voor de oprichting:

De vereniging is nodig, omdat hermeneutiek een omstreden plaats in het wetenschapsbedrijf heeft gekregen, terwijl haar functie toch onmiskenbaar is. Zonder uitleg en overdracht komt er immers een eind aan wetenschap, cultuur en samenleving. De vraag naar de reden waarom hermeneutiek in diskrediet is geraakt voert ons terug naar het verschil tussen natuur- en geesteswetenschappen”.

Tot zover Rob Lubbers.

Hij is vanzelfsprekend de drijvende kracht gebleven en de leidsman geweest, totdat zijn gezondheid dat niet meer toeliet. Hij is in 2008 overleden, maar zijn erfenis zien wij, om zo te zeggen, hier.

De vereniging telde kort na haar oprichting 42 leden, waarvan 11 dependances. Hoe is het de vereniging in die 25 jaar vergaan? In de eerste plaats kan worden vastgesteld, dat de vereniging nog steeds als zelfstandige entiteit bestaat, wat niet helemaal vanzelfsprekend is.

Aan onderzoek en zelfonderzoek over vorm en inhoud heeft het intussen niet ontbroken. Zo heeft de echtgenoot van Inge van Kampen, als externe deskundige, na uitvoerig onderzoek een advies uitgebracht, dat aansluiting bij de NVO inhield. Hoewel veel waardering voor dit onderzoek bestond, heeft de vereniging toch besloten om een andere weg te bewandelen en zelfstandig verder te gaan.

Enkele jaren geleden is intern aan de hand van een vijftal vragen gedebatteerd over existentiële vragen, waarbij algehele opheffing een van de opties was. Ook hier was uiteindelijk een duidelijke meerderheid van mening dat opheffing onaantrekkelijk was, en dat de hermeneutiek geen dienst werd bewezen door zo als het ware van het toneel te verdwijnen. Doorgaan dus.

Op dit moment zijn er 31 betalende leden, waarvan 9 dependances. Ons ontvallen zijn, naast Rob Lubbers, Margreet de Boer en Inge van Kampen, die beiden node gemist konden worden. Er is sprake van vergrijzing, ook al omdat er niet of nauwelijks sprake is van aanwas. Maar de vereniging staat ook nu niet stil. Het accent is in de loop der tijd komen te liggen bij de dependances, waar, als professionals onder elkaar, zware onderwerpen niet worden geschuwd, en bij de door de dependances voorbereide studiedagen. De digitale slag is voor een belangrijk gedeelte gemaakt; zo werd de Nieuwsbrief, alias de Hermes, onderdeel van de website en er is aandacht voor het bij de tijd houden van de website. Verder is er bijvoorbeeld een discussie over functie, vorm en naam van de dependances, die nog niet is afgerond.

 

Alles overziende is er naar mijn mening alle aanleiding om te zeggen, dat gebleven zijn de wil en de behoefte om zich op wetenschappelijk verantwoorde manier verder te verdiepen in de wereld, en vooral de noden, van het kind, en die kennis ook in praktijk te brengen. Ja, de Langevelders zijn gemotiveerd en bevlogen, maar wel met beide benen op de grond, juist in deze tijd, waarin weinig sprake lijkt te zijn van historisch gegroeid rustig bezit. 

Ton Weijssenfeld